Trashion کلمه ای است که برای اشاره به اشیا و لباس های تولید شده از وسایل دور انداخته، ناخواسته و مانده به کار می رود. و شامل همه چیز از تزئینات منزل گرفته تا لباس ها می شود و علاقه عمومی به زباله در اواخر دهه ١٩٩٠ شروع به انتشار كرد، وقتی که رعایت اخلاق از نظر زیست محیطی در عین شیک بودن به عنوان سبک شناخته شد.
فلسفه پشت مد زباله چیست؟
زباله نوعی بازیافت در نظر گرفته می شود، که به معنی استفاده مجدد از وسایل برای استفاده های جدید است، نه صرفاً خلاص شدن از شر اشیای ناخواسته.
این کلمه مركب از” زباله” و “مد” است، و به این معنی است که چیزهایی که از اشیاى بازیافتی ساخته می شوند كمبودى در استايل ندارند. در حالی که هر کسی می تواند در یک فروشگاه قديمى یا مغازه اى با کالاهای ارزان گشت و گذار کند، کسی که به زباله دانی علاقه مند است نیز ممکن است به جعبه های رایگان، انبوهی از مواد دور انداخته شده و سایر منابع غیرمتعارف برای الهام هنری بالقوه علاقه مند شود.
در جواهرات زباله اى اغلب از فلزات دور انداخته شده و زائد استفاده می شود، چه داخل صنعت جواهرات و چه خارج آن، و هنرمندان ممکن است از مواردی مانند درب بطری، ظروف دور انداخته شده و غیره استفاده کنند تا جواهرات خود را از نظر ظاهرى جذاب تر کنند و اصل و منشأ جواهرات را به مصرف کنندگان یادآوری کنند.
لباس زباله اى اغلب شامل دوخت سفارشی، ادغام چندین منبع مواد نساجی دور انداخته شده در طرح هایی است که می تواند بسیار متفاوت باشد، از براق گرفته تا لباس هاى راحت تر و معمولى تر.
طرح هاى زباله اى همچنین می تواند طیف گسترده ای از کالاهای خانگی را شامل شود، از میزها تا گلدان ها. مردم بر این باورند که با استفاده مجدد از وسایل ناخواسته، با ايجاد هدفی جدید از وجود اين اشيا در زندگی، هم به نفع محیط زيست و هم به خود نفع مى رسانند.
زباله همچنین می تواند اکتشاف جالبی برای هنرمندان باشد، که كار خود را به فکر کردن با چیزهای جدید سوق می دهند، و یک طراح با استعداد زباله می تواند چیزی مفید پیدا کند که دیگران به آن فقط به چشم يك زباله نگاه مى كنند.
یکی از نکات مهم در مورد مد زباله این است که برای هر کسی که احساس خلاقیت و تدبیر کند، در دسترس است، برخلاف مد سنتی که گران و مخصوص سليقه نخبه گرایانه است. مد زباله نیز منحصر به فرد است. برای مثال کسی که لباس به سبك مد زباله اى را در یک مراسمى می پوشد، می تواند اطمینان داشته باشد که هیچ کس دیگری لباس مشابه او را نخواهد پوشید. رنگ و لعاب بی نظیر مد زباله نیز جذابیت دارد، زیرا هر قطعه ذاتاً متمایز و خاص است.
فلسفه
مد زباله یک فلسفه و اخلاقیاتى شامل محیط گرایی و نوآوری است. ساخت اشیاى سنتی از مواد بازیافت شده، مانند ساخت آوانگارد از ریخته گری ها یا آشغال ها كه می تواند فقط يك زباله باشد. این تمایل به استفاده بهینه از منابع محدود است.
مد زباله همانند استفاده مجدد و تغییر شکل مد است، اگرچه با آرمانهاى خاص مد آغاز شد. مانند بازيافت، مواردی تولید می کند که دوباره ارزش گذاری می شوند، اما این مى تواند کم هزینه یا گران باشد، شاید این به مهارت هنرمند بستگی دارد. هدف زیست محیطی زباله جلب توجه به نتیجه آلوده کننده زباله است.
تاریخ
مردم بومی در سراسر جهان برای چند سال نامشخص از مواد بازیافت شده برای ایجاد اشیاى جدید استفاده کرده اند. آفریقایی ها از بسته های برنج و قوطى هاى آب میوه، هائیتی ها از قوطی های روغن قدیمی جواهرات مجسمه سازی ساخته اند و مهاجران آمریکایی از لباس های فرسوده و گونی های خوراکی ها لحاف و فرش ساخته اند. مدتها قبل از ایجاد کلمه “زباله” مردم از هیچ چیز چيزى درست می کردند. با این حال، زباله معمولاً به “ساختن چیزی از هیچ” برای اهداف زیبایی و نه برای استفاده عملی اشاره دارد.
در دهه ١٩٩٠، هنرمند آمریکایی Ann Wizer شروع به استفاده از زباله های پلاستیکی در لباس هاى خود کرد. ویزر در فیلیپین کار می کرد و عنوان كار خود را “پروژه ویروس” نامید، مجموعه ای از لباس ها را که به طور کامل از زباله های پلاستیکی پست مصرف شده ساخته شده بود، برای بزرگداشت روز زمین ایجاد کرد. اولین کیف های بسته بندی پلاستیکی لوازم جانبى این لباس ها بودند.
در حال حاضر چندین پروژه مداخله در فقر در مقیاس کوچک در سراسر جنوب شرقی آسیا در مرحله ایجاد لوازم جانبی زباله مشابه و سایر کالاهای خانگی و مد وجود دارد. این شامل XSProject ، خیریه ای است که در ابتدا توسط ويزر تأسیس و در جاکارتا مستقر شده است.
جنبش مد زباله اى در اواخر سال ٢٠٠٤، اوایل سال ٢٠٠٥ در شهر نیویورک از طریق مهمانی های زیرزمینی در ضلع شرقی پایین منهتن در یک باشگاه به نام Plan B آغاز شد. زباله بخشی از مد سیرک کولی های شهری بود، که یک حزب هنری تعاملی است توسط هنرمند چند رسانه ای میز مترو.
این احزاب هنرهای ساخته شده از مواد بازیافتی را به نمایش می گذاشتند و شامل “چهره های TRASHION” ماهانه بود که در آن دو طراح برای تصاحب “TRASHION QUEEN” رقابت می کردند. این امر منجر به این شد که متئو نامر و میز مترو در نمایشگاه تابستان ٢٠٠٩ در ضلع شرقی پایین منهتن، نمایشگاه هنر زباله اى را در گالری ١٥١ برگزار کنند.
مد زباله اى به یک سبک هنری بسیار محبوب تبدیل شده است. به عنوان مثال، در سال ٢٠٠٦، جولیا جناتوسیو، یک خانه طراحی زباله به نام Mansoon Vermontرا راه اندازی کرد. این شرکت مواردی مانند چتر، پرده دوش و کوله پشتی را که از آشغال هاى بازيافت شده جاکارتا ساخته شده است، طراحی می کند. برخلاف XSProject، مونسون ورمونت یک فعالیت تجارى است.
همچنین از جمله اهداف مد زباله اى پروژه های مدرسه، نمایش های محلی، نمایشگاه های مرکز اجتماعات و جمع آوری کمک های مالی است.
برخی از هنرمندان معاصر مد زباله اى: مارینا دبریس و نانسی جاد هستند.