تنظیمات دوربین عکاسی برای مبتدیان

در این مقاله، می خواهم با یادگیری اصول تنظیمات دوربین دیجیتال به شما کمک کنم از عكاسى در حالت خودکار خارج شوید.

اگر داراى یکی از مارک های معروف دوربین دیجیتال با دکمه ها و تنظیمات بسیار زیاد هستید و همچنان از حالت خودکار استفاده می کنید، یک فرصت عالی برای گرفتن عکس های عالی را از دست داده اید.

قبول دارم که مطالعه کتابچه راهنما در یادگیری استفاده از دوربین کمک چندانی نمی کند. با این حال، خواندن آن را توصیه می کنم، زیرا بسیاری از جزئیات را ذکر می کند و می تواند سرنخ خوبی برای تحقیق و جستجو باشد.

در این راهنما، شما با تنظیمات اساسی دوربین و نحوه کار هر یک آشنا خواهید شد. اما معتقدم تجربه بهترین راه برای یادگیری است. بنابراین نترسید، عکس بگیرید و تجربه هاى بيشترى كسب کنید.

 

تنظیمات دوربین عکاسی برای مبتدیان توصيه شده تقريباً براى تمام موقعیت ها

• اگر فقط به دنبال بهترین تنظیمات برای دوربین خود هستید، این تنظیمات پیشنهاد من است. تقریباً در هر شرایطی می توانید از آن استفاده کنید:
  
• کیفیت تصویر: RAW (فشرده سازی بدون افت)
  
• تراز سفیدى: حالت خودکار
  
• اولویت دیافراگم (A / Av)
  
• حالت منطقه اى AF: AF تک نقطه ای
  
• حالت فوکوس خودکار: AF-S (برای اشياى ساکن) / AF-C (برای سوژه های متحرک)
  
• بزرگترین دیافراگم لنز موجود (به عنوان مثال کمترین عدد f)
  
• کمترین ايزو ممکن بر اساس شرایط

٣ تنظیم ابتدایی اما مهم دوربین

همانطور که می دانید، برای گرفتن عکس، باید نور را دريافت كنيم. در گذشته ما این نور منعکس شده را توسط فیلم های عکاسی ضبط می کردیم. امروز، در عکاسی دیجیتال، نور با حسگرها ضبط می شود. برای گرفتن عکس به میزان مناسب نور نیاز داریم. این همان چیزی است که تحت عنوان تعريض درست شناخته می شود. در هر دوربین ٣ تنظیم مختلف برای کنترل نور داریم: دیافراگم، سرعت شاتر و ايزو.

دیافراگم، سرعت شاتر و ايزو همه با هم کار می کنند، زیرا شما باید تعادل بین آنها را پیدا کنید.

اگر یکی از تنظیمات دوربین را تنظیم کنید، باید یکی از این موارد را با آن هماهنگ كنيد و غیره. این به عنوان مثلث نوردهی شناخته می شود.

مثلث نوردهی یکی از مهمترین موارد در عکاسی است. در واقع، از اصول عکاسی است. بدون دانستن مثلث نوردهی، نمی توانید عكس هاى خوبی بگیرید.

 

دیافراگم

دیافراگم چیست؟

دیافراگم در لغت به معنای دهانه، سوراخ یا شکاف است. در عکاسی میزان نور عبور كرده از لنز است كه به سنسور می رسد. شبيه عنبیه چشم انسان است. در نور زیاد (مانند ساحل آفتابی)، چشمان شما میزان نور چشم شما را کاهش می دهد و در نور کم، عکس آن خواهد بود.

در لنز دوربین، قطعه ای به نام دیافراگم عنبیه وجود دارد. برخی از قطعات متحرک را دارد که برای کنترل نور آنها را تیغه می نامیم. من نمی خواهم در مورد تعداد تیغه ها یا اشکال آنها صحبت کنم، اما شما می دانید که تعداد تیغه ها و اشکال آنها تأثیر زیادی در نتیجه دارد. شما فقط باید درک کنید که عدد دیافراگم با میزان نور عبور داده شده به لنز ارتباط مستقیم دارد. این بدان معنی است که عدد دیافراگم بالا برابر است با عبور نور بیشتر به سنسور. در لنزهای دوربین، عدد دیافراگم با عدد f نشان داده می شود. به طور معمول ، مقیاس f / 1.4 ، f / 2 ، f / 2.8 ، f / 4 ، f / 5.6 ، f / 8 ، f / 11 ، f / 16 ، f / 22 مى باشد. برخی از لنزهای کمیاب (و گران قیمت) دیافراگم دارند که می توانند فراتر از این محدوده باشند. عدد f با دیافراگم رابطه معکوس دارد. این بدان معنی است که عدد f بالاتر با دیافراگم پایین تر برابر است. لنزهایی که تعداد f آنها کمتر است، لنزهای سریع نامیده می شوند و معمولاً گران ترند، به ویژه هنگامی که لنزهای زوم باشند.

نکته مهم دیگر در مورد دیافراگم عمق ميدان یا DOF است. در تعداد دیافراگم بالا (مانند f / 1.4)، محدوده فوکوس کوتاه خواهد بود. بنابراین باعث ایجاد DOF می شود. این بدان معناست که شما می توانید نقطه فوکوس را انتخاب کنید، بنابراین بقیه تصویر خارج از فوکوس و تار خواهد بود (برای ایجاد پس زمینه تار). اما در تعداد دیافراگم پایین، دامنه فوکوس طولانی و گسترده خواهد بود، بنابراین کل تصویر واضح خواهد بود.

سپس، البته، ما از دیافراگم پایین تر در عکاسی از منظره ها یا محصولات استفاده می کنیم، جایی که همه چیز باید واضح باشد.

 

سرعت شاتر

سرعت شاتر چیست؟

دیافراگم به شما امکان می دهد تا میزان نور را کنترل کرده و سرعت شاتر زمان نوردهی را تعیین می کند. شاتر همان چیزی است که سنسور را می پوشاند. در دوربین های DSLR شاتر آینه است. در دوربین های آنالوگ، یک صفحه سیاهى بین فیلم ها و لنز است. بنابراین وقتی دکمه شاتر را برای گرفتن عکس فشار می دهید، شاتر را از مسیر خارج کرده و سنسور را در معرض نور قرار می دهید. وقتی تنظیم سرعت شاتر را تنظیم می کنید، مدت زمان باز بودن شاتر را کنترل می کنید. به عبارت دیگر، مدت زمان تعريض.

زمان نوردهی کسری از ثانیه است که بسته به مدل دوربین می تواند از 1/4000 تا 30 ثانیه عددی باشد. برخی از دوربین های سطح بالاتر می توانند حتی سریعتر عکس بگیرند. اگر به سرعت شاتر بیش از ٣٠ ثانیه نیاز دارید، باید از حالت بالب استفاده كنيد.

سرعت شاتر با میزان نوردهی در عکس رابطه مستقیم دارد. به عنوان مثال، اگر دیافراگم f / 22 باشد، بر اساس شرایط، باید از سرعت شاتر کمتری استفاده کنید. برای تعداد دیافراگم بالا، سرعت شاتر باید بیشتر باشد.

به خاطر داشته باشید که تصویر در حالی که شاتر باز است بر روی سنسور تشکیل می شود و اگر شما یا سوژه در حال حرکت هستید، عکس نهایی تار خواهد بود. بنابراین برای گرفتن عکس واضح، استفاده از سه پایه با سرعت شاتر پایین خوب خواهد بود. همچنین، این به فاصله کانونی بستگی دارد. به عنوان مثال، لنزهای تله فوتو به سرعت شاتر بیشتری نیاز دارند.

بنابراین اگر می خواهید از سوژه در حال حرکت، با سرعت شاتر سریعتر عکس بگیرید، می توانید سوژه را فریز کرده و از سوژه عکس بگیرید. اما با سرعت شاتر کمتری، حرکت سوژه خود را ضبط خواهید کرد. این اثر، بلر نامیده می شود و می تواند به عنوان عنصری خلاق مورد استفاده قرار گیرد.

به عنوان مثال، در عکاسی خیابانی، می توانید یک فرد در حال راه رفتن را با 1/250 فريز کنید. با این حال، اگر در حال عکاسی از حیات وحش هستید و می خواهید از یک پرنده در حال پرواز عکس بگیرید، ممکن است چیزی حدود 2000/1 نیاز داشته باشید. بهترین روش برای بررسی بهترین تنظیمات سرعت شاتر برای شرایط شما، تجربه است. بنابراین تنظیمات مختلف را امتحان کنید و بهترین سرعت شاتر را برای شرایط خود پیدا کنید.

 

ایزو

ايزو چیست؟

ايزو حساسیت به نور را تعیین مى کند. بگذارید بیشتر توضیح دهم:

در نورهای مختلف، بازتاب از محیط متفاوت است. بنابراین ما باید نور را کنترل کنیم. تاکنون، شما می دانید که با تغییر دیافراگم و سرعت شاتر می توانیم نور را کنترل کنیم. با استفاده از ايزو می توانیم حساسیت سنسور به نور را تغییر دهیم. این بدان معناست که شما می توانید از نور بیشتر در تعداد کم ايزو استفاده کنید. در ايزو پایین تر، تصویر نهایی با جزئیات بیشتر و کمترین میزان نویز صاف تر خواهد شد. در بیشتر دوربین ها کمترین ايزو می تواند ١٠٠ یا ٢٠٠ باشد.

در تعداد بالای ايزو، سنسور به نور بسیار حساس خواهد بود، اما شما جلوه ای برفكى به نام نویز دیجیتال دریافت خواهید کرد.

در حالت ایده آل، باید از کمترین شماره ايزو ممکن استفاده کنید. اما اگر می خواهید در شب یا در شرایط کم نور یا عکاسی نجوم عکاسی کنید، بايد از اعداد ايزو بالاتر با شاتر پایین و دیافراگم بالا استفاده کنید. خبر خوب این است که شما می توانید با استفاده از نرم افزار پس از پردازش میزان نویز را کاهش دهید.

به یاد داشته باشید که همراه با سایر تنظیمات بالا، می توانید با تغییر دیافراگم، سرعت شاتر و ايزو به تعادل خوبی برسید. برای اطلاعات بیشتر، مثلث نوردهی در عکاسی را بخوانید.

 

 حالت های عكاسى

صفحه شماره هاى چرخ بالای دوربین است. بیشتر دوربین های DSLR حالت های مختلف عکسبرداری را ارائه می دهند. اما تقریباً همه آنها این حالت ها را دارند:

• حالت کاملاً خودکار.
• حالت برنامه ریزی شده P
• اولویت شاتر S
• اولویت دیافراگم A
• حالت دستی – M

 

حالت کاملاً خودکار

بسیار خوب، من مطمئن هستم که روی نماد دوربین سبز یا حالت خودکار روی صفحه شماره ها آن را خواهید ديد. این حالت خودکار است. در این حالت، دوربین در مورد همه تنظیمات تصمیم می گیرد. بنابراین نمی توانید تنظیمات نوردهی یا تعادل رنگ سفید را تنظیم کنید. سازندگان دوربین سعی دارند هر روز با سخت افزار و نرم افزار جدید، تنظیمات خودکار را بهتر و بهتر کنند. تقریباً در هر دوربین با نام تجاری جدید، حالت خودکار با نتایج قابل قبولی کار می کند، اما هنوز هم چندان توصیه نمی شود. همانطور که قبلاً اشاره کردم، هر تنظیم بیش از میزان نور تأثیر می گذارد. اگر نتوانید آنها را کنترل کنید، کنترل تصویر نهایی را نیز از دست خواهید داد.

P – حالت برنامه ریزی شده

بیشتر مردم فکر می کنند که حالت برنامه ريزى شده شبیه حالت خودکار است. بله، آنها مشابه هستند، اما حالت برنامه ريزى شده دارای مزایای بیشتری نسبت به حالت خودکار است. به عنوان مثال، در حالت برنامه ريزى شده، ايزو توسط دوربین تنظیم نمی شود. این بدان معناست که شما باید تصمیم بگیرید از کدام ايزو استفاده کنید و دوربین دیافراگم و سرعت شاتر را بر اساس انتخاب ايزو شما تنظیم می کند.

به علاوه، شما می توانید سایر تنظیمات دوربین مانند حالت اندازه گیری، تعادل رنگ سفید و حالت فوکوس را نیز در برنامه تغییر دهید- که معمولاً هنگام استفاده از دوربین در حالت خودکار غیرفعال می شوند.

 

S – اولویت شاتر

اولویت شاتر یک برنامه نیمه اتوماتیک است. در اکثر دوربین ها، می توانید با انتخاب S در صفحه شماره ها، برنامه اولویت شاتر را انتخاب کنید. در بعضی از دوربین ها، شما باید TV (مقدار زمان) را برای اولویت شاتر انتخاب کنید.

در این حالت( همانطور که از نامش پیداست)، اولویت سرعت شاتر است و شما تقریباً کنترل کاملی بر آن دارید. اگر می خواهید تاری حرکت یا نوردهی طولانی را ثبت کنید، یا اگر برای جلوگیری از لرزش دوربین به سرعت شاتر بالا نیاز دارید، این حالت برای شما مناسب است. در این حالت می توانید ايزو را به صورت دستی تنظیم کنید، اما Auto ISO انتخاب بهتری خواهد بود. بنابراین شما فقط باید نگران سرعت شاتر باشید و دیافراگم و ايزو توسط دوربین تنظیم می شوند.

 

A – اولویت دیافراگم

همانطور که احتمالاً حدس می زنید، این یک برنامه نیمه اتوماتیک دیگر است. این حالت اولویت را به مقدار دیافراگم می دهد. وقتی می خواهید عمق میدان را کنترل کنید مفید است.

اگر می خواهید تصویری با پس زمینه بوکه ثبت کنید یا اگر می خواهید همه چیز در کانون توجه باشد، فقط باید دیافراگم مناسب را تنظیم کنید. بقیه تنظیمات با دوربین تنظیم می شوند.

با تنظیم ايزو در حالت خودکار می توانید بهترین نتیجه را بگیرید. با این کار می توانید از نویز ناشی از ايزو فوق العاده بالا یا تصاویر تار ناشی از لرزش دوربین جلوگیری کنید.

 

M – حالت دستى

همانطور که از نامش پیداست، در این حالت باید همه تنظیمات را خودتان تنظیم کنید. این حالت به تمرین زیادی نیاز دارد و شما باید همه چیز را در مورد عکاسی حرفه ای بدانید.

اشتباه نکنید، منظور من این نیست که نمی توانید از این حالت استفاده کنید. فقط می خواهم بگویم حالت دستی کامل بهترین جهش از حالت اتوماتیک کامل نیست و شما باید قبل از شروع عكاسى با حالت دستی کامل تمرین کنید. تا آن روز می توانید از حالت های نیمه اتوماتیک برای بررسى، تجربه و یادگیری اصول استفاده کنید.

 

 

حالت ها و مساحت فوکوس خودکار

تقریباً با همه دوربین های DSLR، هنگام فشار دادن دکمه شاتر تا نیمه، صدای بوق را می شنوید که به شما می گوید دوربین در حالت فوکوس است و آماده عكاسى است. براساس تنظیمات، می توانید ناحیه تمرکز یا نقاط انتخاب شده را در LCD مشاهده کنید. می توانید منطقه فوکوس را به صورت دستی انتخاب کنید یا آن را در حالت خودکار بگذارید.

علاوه بر این، می توانید آنچه را که بعد از تمرکز اتفاق می افتد تنظیم کنید. در صورت حرکت سوژه باید قفل شود یا دوباره متمرکز شود. حالت فوکوس خودکار این را کنترل می کند.

 

حالت فوكوس AF / تک منطقه اى

در این حالت، دوربین در مورد حالت فوکوس تصمیم می گیرد. بر اساس شرایط، بین AF-S / One-Shot (برای سوژه های ثابت) و AF-C / AI Servo (برای سوژه های متحرک) انتخاب خواهد شد.

توجه داشته باشید که نمی توانید حالت خودکار را در همه دوربین ها پیدا کنید. اما تقریباً همه DSLR های سطح پایین آن را دارند.

به نظر می رسد که شما بهترین راه حل را برای حالت فوکوس پیدا کرده اید. اما اين خيلى خوب نيست، بعضی اوقات دوربین نمی تواند تصمیم درستی برای حالت فوکوس بگیرد. بنابراین برای دستیابی به بهترین نتیجه، باید با تصمیم خود حالت فوکوس را انتخاب کنید.

 

حالت فوكوس پياپى AF / AI

حالت فوکوس پياپى Al Servo (در نیکون) یا حالت AI (در کانن) بهترین انتخاب برای حرکت افراد مانند حیوانات است. در این حالت، دوربین روی سوژه قفل خواهد شد و با حرکت سوژه مجدداً تمرکز می کند. برای استفاده از این حالت، باید دکمه شاتر را همیشه نیمه نگه دارید. نقطه تمرکز موضوع را دنبال می کند. همچنین بهترین حالت فوکوس برای استفاده هنگام عکاسی در حالت burst است.

این حالت برای عکاسى از حیات وحش، تصاویر اکشن یا ورزش بهترین است. فراموش نکنید که سوژه حرکت چندگانه می تواند دوربین را گیج کند و گاهی ممکن است اشتباه کند.

عیب این حالت مصرف زیاد باتری است. بنابراین برای عكاسى روزانه به یک باتری پشتیبان نیاز خواهید داشت.

 

حالت فوکوس خودکار

حالت فوکوس خودکار نحوه انتخاب دوربین برای فوکوس خودکار توسط دوربین را کنترل می کند. بر اساس مدل دوربین و سازنده، برخی از گزینه ها می توانند متفاوت باشند. بنابراین باید دفترچه راهنمای دوربین خود را از نظر گزینه های موجود بررسی کنید.

بعلاوه، برخی از گزینه ها فقط در عکاسی منظره موجود است. بنابراین بیایید در مورد گزینه های موجود صحبت کنیم.

 

تک نقطه AF / دستی نقطه AF

در AF تک نقطه ای (Nikon) و دستی AF AF (کانن)، شما دقیقاً نقطه کانونی را انتخاب می کنید. دوربین فقط در نقطه فوکوس انتخاب شده روی سوژه متمرکز می شود. توجه داشته باشید که در این حالت، دوربین فقط از یک نقطه فوکوس استفاده می کند که در منظره یاب انتخاب می کنید. بنابراین اگر نقطه فوکوس خود را به بالا/ پایین/ چپ/ راست حرکت دهید، دوربین فقط در آن نقطه فوکوس خاص کنتراست را تشخیص می دهد. این حالت زمانی مفید است که بخواهید از مناظر، معماری ها و سایر موضوعات ثابت عکاسی کنید.

حالت منطقه اتوفوكوس پويا AF / AF

در AF منطقه با پویایی (در Nikon) یا AF Point Expansion (در Canon)، هنوز باید یک نقطه فوکوس را انتخاب کنید و دوربین روی آن نقطه تمرکز می کند. با این وجود، پس از دستیابی به فوکوس، در صورت حرکت سوژه، دوربین از نقاط فوکوس اطراف برای ردیابی حرکت سوژه و نگه داشتن فوکوس بر روی سوژه شما استفاده می کند. بنابراین اگر می خواهید فوکوس انتخاب شده را روی سوژه داشته باشید، باید دوربین را با سوژه حرکت داده و سعی کنید سوژه را به نقطه فوکوس که در ابتدا انتخاب شده نزدیک کنید. اين در حالت عكاسى از سوژه های با سرعت بالا مانند پرندگان بسیار عالی عمل می کند. زیرا تمرکز روی پرندگان در حال پرواز بسیار دشوار است.

در برخی از DSLR ها می توانید تعداد نقطه کانونی را انتخاب کنید. به عنوان مثال، در Nikon D7500 خود می توانم بین 21/9/51 نقاط فوکوس را انتخاب کنم. این اعداد در دوربین ها، براساس تولیدکنندگان و مدل ها متفاوت خواهد بود. بنابراین اگر می خواهید از تعداد نقطه فوکوس دوربین خود مطلع شوید، کتابچه راهنما آن را بخوانید.

توجه داشته باشید که در مارک های مختلف، ممکن است حالت های دیگر منطقه تمرکز مانند ردیابی سه بعدی، AF منطقه ای و AF منطقه خودکار را پیدا کنید.

 

حالت های نورسنجى

حالت های نورسنجى آخرین مواردی است که می خواهم در مورد آنها در این راهنمای مبتدی صحبت کنم. در حالتP ، S ، A ، M، دوربین با انتخاب دیافراگم، سرعت شاتر و ايزو میزان نوردهی را بهینه می کند. دوربین با پردازش داده های دریافتی از سنسور اندازه گیری در مورد همه این تنظیمات تصمیم می گیرد. بنابراین در حالت نورسنجى، در واقع شما در مورد رفتار دوربین برای پردازش داده های دریافتی از سنسور اندازه گیری تصمیم خواهید گرفت. برای تعیین نوردهی صحیح، باید نور صحنه خود را اندازه بگیرید. دوربین های مختلف حالت های مختلف نورسنجى را ارائه می دهند، اما این سه مورد بیشتر رایج هستند:

• نورسنجى نقطه ای
• نورسنجى مركزى
• نورسنجى ماتریس/ الگو/ ارزیابی/ چند نقطه ای

نورسنجى نقطه ای

این دقیق ترین روش نورسنجى است. دوربین همه اطلاعات را از یک نقطه دریافت می کند. معمولاً داده ها از ٣٪؜ به ٧٪؜ در مرکز کادر می رسد. برخی از دوربین های سطح بالا به شما امکان می دهند بین نقطه مرکزی یکی را انتخاب کرده و یا آن را با نقطه فوکوس همسو کنید. این حالت بسیار دقیق است و بهترین گزینه زمانی است که می خواهید از یک صحنه بسیار متضاد عکس بگیرید.
به عنوان مثال، می توانید از آن برای گرفتن ماه در نیمه شب با آسمانی تاریک استفاده کنید. همچنین برای افراد با نور پس زمینه بسیار مفید است.

نورسنجى مركزى

نورسنجى مركزى یا در بعضی از دوربین ها Average تقریباً از کل صحنه نور می گیرد و متوسط نور را محاسبه می کند. دوربین گوشه ها را برای محاسبه میزان نور در نظر نمی گیرد. به همین دلیل است که به آن وزن مرکز می گویند. البته منطقه ای که مرکز آن در نظر گرفته می شود از منطقه اندازه گیری نقطه ای گسترده تر است.

نورسنجى ماتریس/ الگو / ارزیابی/ چند نقطه ای

نام این حالت به سازنده بستگی دارد. به عنوان مثال، در نيكون ماتريس و در كانن ارزیابی است.
این حالت نام دیگری دارد زیرا با الگوریتم دیگری اجرا می شود. با برخی تفاوت ها در مارک های مختلف، این حالت صحنه را اندازه گیری می کند و بهترین نوردهی را تعیین می کند.
این حالت وقتی کنتراست زیادی وجود ندارد بسیار خوب کار می کند. در غیر این صورت، دوربین نمی تواند نوردهی را به خوبی محاسبه کند.