عکاسی سورئال را چطور باید انجام داد؟

عکاسی سورئال نشان دهنده ایده ها، رویاها و احساسات ناخودآگاه است. درباره اینکه چگونه می توانید عکاسی سورئال را دنبال کنید و نگاهی به ضمیر ناخودآگاه که با دلیل و الگو محدود نمی شود بیشتر بیاموزید.

هدف از عکاسی سورئال

اگر این ایده را که واقعاً واقعیت را به تصویر می کشد کنار بگذاریم، شروع به کاوش در یک قلمرو روانشناختی، فلسفی و هنری بسیار متفاوت می کنیم: عکاسی سورئال.

عکاسی سورئال تماماً ایجاد تصاویر بصری است که درک عادی ما از واقعیت را به چالش می کشد. قرار دادن انسان ها و شخصیت ها در سکانس های رویایی مانند و انجام كارهايى و فعالیت هایی که از نظر جسمی غیرممکن است زمينه هاى تصور ما را فراهم می کند و مخاطبان را به فکر خارج از چارچوب دعوت می کند.

از عکس هایی که شخصیت های خوابیده در هوا را نشان می دهد تا عکسهایی که عناصر عجیب الهام گرفته از افسانه را نشان می دهد، این عکسهای سورئال عکاسی عناصر معمولی را به صورت فوق العاده و اغراق آمیز نشان می دهد.

عکاسی سورئال مرزهای آنچه با یک عکس قابل دستیابی است را از بین می برد. هدف از عکاسی سورئال از بین بردن مرزهای بین واقعیت و رویا و آزاد کردن شور و شعف بود.

این نوع عکس ها به روش های مختلفی توصیف شده است: غیر معمول، غیرواقعی، منحصر به فرد، غیرمنطقی، غريب، عجیب، رویايى، توهم زا، تعجب آور، حیرت آور، گمراه کننده، ناراحت کننده، پریشان کننده و آنارشیستی.

سوررئالیسم چیست؟

آنها مرز بین واقعیت و خیال را دستکاری می کنند و مواردی را که در زندگی روزمره غیرممکن است به ما نشان می دهند. آنها تصوری زنده دارند که منجر به تفسیری از جهان می شود که فراتر از تصورات معمول ما از آن است. همانطور که ریشه لاتین “sur” پیشنهاد کرده است، این یک واقعیت بیشتر ،بالاتر و مافوق واقعیت معمول ما مى باشد.

سورئالیسم در دنیای هنر در اوایل دهه ١٩٢٠ به عنوان بیان فلسفه انقلابی رواج یافت. هدف این بود كه مردم را از عقلانیت سخت و عادات محدود كننده در سیاست، دین و رفتار اجتماعی خلاص كند. سورئالیست ها، که گاه با جنبش های سیاسی رادیکال متحد می شدند، می خواستند با برهم زدن تخیل، ذهن را آزاد کنند.

آنها ادعا کردند، اگر افکار خود را از معیارهای متمدن رها کنیم، به حقایقی می رسیم که قبلاً هرگز نمی شناختیم. خارج از قواعد زیبایی شناختی و اخلاقی مرسوم، بدون محدودیت منطقی، بازی خیال به راه حل های جدیدی برای مشکلات زندگی می رسد.

این تصویر جذاب سورئال شوکی را به سیستم روانی فرد وارد می کند و در نتیجه بینش های عاطفی، روانی و معنوی پنهانی را نشان می دهد. این سبک هنری گاهی اوقات بیگانگی مردم در دنیای مدرن را به تصویر می کشید، در حالی که سعی داشت بيشتر راهی را در اعماق روان نشان دهد تا فردیت فرد را.

سوررئالیسم علاوه بر ایده گرفتن از هگل و مارکس، با فروید هم پیمان بود. به عنوان یک روانشناس، دوست دارم روی این همکاری خاص تمرکز کنم. در آن دوران، در اوج شکوفایی خود، نظریه روانکاوی توجه ما را به دنیای مرموز ناخودآگاه معطوف کرد. مشابه تحلیل گرانی که از ارتباطات آزاد و رویاها برای کاوش در این قلمرو استفاده کردند، هنرمندان و عکاسان نیز آنها را به عنوان ابزاری برای خلق تصاویر سورئالیستی به کار گرفتند.

 

تاریخچه و ویژگی عکاسی سورئال

عکاسى سورئالى ریشه در جنبش هنری سورئالیستی اوایل دهه ١٩٢٠ در فرانسه دارد و به خاطر نوشته های حیرت انگیز، تصاویر سورئال و آثار هنری معروف است.

سورئالیست ها تلاش کردند تا شکاف بین ناخودآگاه انسان را پر كنند، همانطور که در دنیای خارق العاده رویاها، و زندگی بیداری پیش پا افتاده ما بیان می شود.

سورئالیست های اصلی بیشتر نقاش، نویسنده و فیلم ساز بودند. اما احتمالاً تصادفی نیست که پدر بنیانگذار جنبش سوررئالیسم، آندره برتون، در روانپزشکی و روانکاوی فرویدی نیز آموزش دیده باشد. در واقع ایده های فروید در مورد ناخودآگاه و رویاها تأثیر عمده ای بر جنبش هنری سورئالیسم داشت.

طیف گسترده ای از تصاویر سورئال وجود دارد، از ظریف تا عجیب و غریب. در بعضی موارد، محتوای تصویر است که آن را به قلمرو سورئال سوق می دهد. در موارد دیگر، این سبک بصری است. تکنیک های پیچیده عکاسى، ترکیب بندی و پردازش می توانند با ترکیب انواع کیفیت های اولیه فرآیند، به تصاویر سورئال پیچیده اى منجر شوند.

سورئالیسم با انتزاع متفاوت است. سورئالیسم و انتزاع هر دو گسست هنری بودند که کاملاً نمایشی بود، اما رویکردهای مختلفی دارند. انتزاع از رنگ ها، اشکال، بافت ها و سایر عناصر برای برانگیختن احساسات یا ایده ها استفاده می کند. سورئالیسم تصاویر قابل تشخیص دارد، اما آنها اغلب به روشی غیرمعمول نمایش داده می شوند. سورئالیسم همیشه به نوعی با واقعیت گره خورده است. گرچه واقع بینانه نیست، اما باید باورپذیر باشد.